دانلود آهنگ محمدرضا شجریان جان عشاق

دوش میآمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزدهای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

جامهای بود که بر قامت او دوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود میدانست و

آتش چهره بدین کار برافروخته بود

گرچه میگفت که زارت بکشم میدیدم

که نهانش نظری با من دلسوخته بود

کفر زلفش ره دین میزد و آن سنگیندل

در پیاش مشعلی از چهره برافروخته بود

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت

… ا… که تلف کرد که اندوخته بود

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد

آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان

حافظ یارب این قلب شناسی ز که آموخته بود